abta

قبل از اینکه تلویزیون های الکتریکی از راه برسند، تلویزیون های مکانیکی در اوایل قرن بیستم عرضه شده بودند. نحوه کار آنها به این صورت بود که به صورت مکانیکی تصاویر را اسکن کرده و سپس به نمایشگر می فرستادند. با این حال در مقایسه با مدل های امروزی نحوه کارشان بسیار ابتدایی به نظر می رسید.

یکی از اولین تلویزیون های مکانیکی اولیه از دیسکی چرخنده با سوراخ هایی که به صورت مارپیچی در آن تعبیه شد بود تشکیل می شد. این دستگاه توسط دو مخترع جداگانه ساخته شد: «جان لوگی بِرد» در بریتانیا و «چارلز فرانسیس جِنکینز» در آن سوی دنیا در ایالات متحده. هر دو این دستگاه ها در اوایل دهه 1920 میلادی اختراع شده بودند.

تاریخچه تلویزیون

جان لوگی برد در حال کار با تلویزیون ساخت خود

اما پیش از این دو، «پائول گوتلیب نیپکو» مخترع آلمانی اولین تلویزیون مکانیکی را توسعه داده بود. تلویزیون نیپکو تصاویر از طریق سیم ها و با استفاده از یک دیسک فلزی چرخان ارسال می کرد و رزولوشنی 18 خطی داشت. البته نیپکو به جای تلویزیون، نام «تلسکوپ الکتریکی» را برایش انتخاب کرده بود.

در سال 1907 دو مخترع، «بوریس روزینگ» روسی و «آلن آرچیبالد کمپبل سویینتُن» یک لامپ کاتدی را با سیستم اسکن مکانیکی ترکیب کردند و سیستم تلویزیون کاملاً جدید را پدید آوردند. در نهایت تلاش های اولیه این دو، دنیا را به سمت ساخت اولین تلویزیون های الکتریکی در سال های بعد هدایت کرد.

تلویزیون های مکانیکی چگونه کار می کردند؟

تلویزیون های مکانیکی از دیسک های چرخان در هر دو سمت فرستنده و گیرنده بهره می بردند. دیسک ها دارای سوراخ هایی بودند که به صورت مارپیچ قرار گرفته بودند.

برای ارسال تصاویر با استفاده از این سیستم باید دوربین در فضای کاملاً تاریکی قرار می گرفت و در پشت دیسک هم از یک منبع نوری به شدت قوی استفاده می شد. دیسک با استفاده از یک موتور می چرخید و هر یک بار چرخش آن یک فریم تصویر تلویزیونی را شکل می داد.

تاریخچه تلویزیون

تلویزیون مکانیکی

تلویزیون مکانیکی اولیه جان لوگی برد دارای 30 سوراخ بود و دیسک آن با سرعت 12.5 بار در هر ثانیه می چرخید. در جلوی دیسک هم لنزهایی برای متمرکز کردن نور روی سوژه تعبیه شده بود. هنگامی که نور به سوژه برخورد می کرد به سلول فوتوالکتریک بازتاب داده می شد که انرژی نوری را به پالس های الکتریکی تبدیل می کرد. این پالس ها به صورت امواج الکتریکی از طریق هوا به گیرنده ارسال می شد.

در سمت گیرنده یک دیسک چرخان با سرعت مشابه با دیسک فرستنده در حال چرخش بود. به این منظور باید موتورهای دیسک ها در دو طرف فرستنده و گیرنده با یکدیگر هماهنگ می شدند تا تصویر به درستی نمایش داده شود.

بخش گیرنده به یک دریافت کننده رادیویی مجهز شده بود که با دریافت امواج آنها را به یک لامپ نئونی قرار گرفته در پشت دیسک گیرنده ارسال می کرد. هنگامی که لامپ روشن می شد و شروع به پخش کردن نور بر اساس سیگنال دریافت شده می کرد، چرخش دیسک هم آغاز می شد. در نهایت در سمت گیرنده، نمایش تصویری که در سمت فرستنده در حال ثبت بود، ممکن می شد.

اختراع اولین تلویزیون های الکترونیکی

سازنده اولین تلویزیون الکترونیکی تا 14 سالگی در خانه ای بدون برق زندگی می کرد

اولین تلویزیون های الکترونیکی توسط مخترع 21 ساله، «فیلو تِیلور فارنسوورث» در 1927 ساخته شد. جالب اینکه فیلو در خانه ای زندگی می کرد که تا سن 14 سالگی او فاقد برق بود. از زمانی که در دبیرستان بود شروع به تفکر درباره سیستمی با امکان ثبت تصاویر متحرک کرد. او این گونه تصور کرده بود که تصاویر به کدهایی تبدیل شوند و پس از آن از طریق امواج رادیویی به دستگاه های دیگر ارسال شود. البته 16 سال پیش از اینکه فارنسوورث موفق شود، بوریس روزینگ، مخترع روسی آزمایش های ابتدایی برای ارسال تصاویر را انجام داده بود.

تاریخچه تلویزیون

ایده های فارنسوورث کیلومترها با آنچه از تلویزیون های مکانیکی تا آن زمان مطرح شده بود، فاصله داشت. سیستم ارائه شده توسط او تصاویر متحرک را با استفاده از پرتوی از الکترون ها ثبت می کرد و اساساً می توان این سیستم را مشابه با یک دوربین اولیه در نظر گرفت.

اولین تصاویری که به تلویزیون ها ارسال شد یک خط ساده بود. بعدها فارنسوورث یک علامت دلار را با استفاده از تلویزیون خود ارسال کرد. با این حال هنوز تا سقوط تلویزیون های مکانیکی سال ها فاصله بود. در بین سال های 1926 تا 1931 مخترعان تلویزیون های مکانیکی ساخته های خود را بهبود داده و آزمایش کردند البته ایده های آنها در مقابل تلویزیون های الکتریکی محکوم به فنا بود. بعدها در سال 1934 هم تمامی تلویزیون های مکانیکی با مدل های پیشرفته تر الکترونیکی جایگزین شدند.

منبع:digiato.

به گزارش ایسنا، روزنامه «شهروند» آورده است: «ما یک فامیل داشتیم که خیلی مومن بود. روزی یک روضه زنانه در منزل ما برقرار بود. قبل از آن مادرم گفته بود که «آبجی همدم» (نام همان پیرزن مومن بود) می‌خواهد به منزل ما بیاید. روی تلویزیون چادرشب و پتو بیندازید که آبجی همدم تلویزیون را نبیند و الا منزل ما نمی‌آید. خلاصه روی تلویزیون را کاملا پوشاندیم. یکمرتبه زنگ در خانه به صدا درآمد و آبجی همدم وارد منزل شد. پس از سلام و احوالپرسی یکمرتبه رنگ و رویش عوض شد فوری گفت می‌خواهم بروم. پس از اینکه علت را مادرم از وی پرسید، آبجی همدم با دست اشاره به گوشه اتاق کرد که تلویزیون در آنجا جاسازی شده بود. گفت تا زمانیکه این لانه شیطان در اینجا وجود دارد من پایم را نمی‌گذارم. مادرم گفت که ما روی آنرا انداخته‌ایم. ولی او گفت یک قسمتی از آن بیرون است. خلاصه هرچه تشک و لحاف و پتو بود روی آن انداختیم که معلوم نباشد. گفتیم آبجی همدم خوب شد؟ آبجی همدم با همان سادگی گفت: پایین آن هنوز بیرون است. خلاصه آنرا ناپدید کردیم تا بالاخره آبجی همدم وارد شد».

این خاطره از یكی از جوانان ایرانی در سال‌های پس از ورود تلویزیون به ایران، بازتابنده بخشی از نگاه جامعه سنتی ایران به این پدیده نو، نیز نمایانگر نگاهی می‌تواند باشد که برنامه‌ریزان و تصمیم‌سازان فرهنگی و اجتماعی عصر پهلوی به این ابزار مدرن رسانه‌ای و تصویری داشتند. بسیاری از مردم در زمان ورود تلویزیون به ایران، آن را جعبه جادو می‌پنداشتند كه تصویرهایی غریب و شگفت از سرزمین‌های دور پخش می‌كرد؛ تلویزیون در نگاه آنان، گونه‌ای شهر فرنگ مدرن به شمار می‌آمد. بخش‌های سنتی و مذهبی جامعه به ویژه سالخوردگان اما در رویارویی با تلویزیون از پذیرش آن سرباز زدند. این افراد تلویزیون را ابزاری كفرآمیز می‌دانستند كه فساد و كفر را در سطح جامعه رواج و گسترش می‌داد. البته برنامه‌هایی كه از تلویزیون پخش می‌شد و با فرهنگ جامعه سنتی ایران تناسب نداشت، این باور را تقویت می‌كرد؛ به گونه‌ای که بسیاری از خانواده‌های مذهبی تلویزیون نمی‌خریدند و داشتن آن از منکرات به شمار می‌آمد.

تیغ دو دم تلویزیون در فرهنگ، سیاست و اجتماع

ایجاد نخستین فرستنده تلویزیونی در ایران به سال ١٣٣٧ خورشیدی بازمی‌گردد. همه کسانی که در این سال دستگاه گیرنده تلویزیون داشتند، توانستند از برنامه‌های این فرستنده بهره برده، به تماشای آن‌ها بنشینند. تلویزیون و برنامه‌های آن، دنیایی تازه پیش روی ایرانیان گذاردند. این دنیای جدید گرچه جذاب بود و مشتاقان و هوادارانی بسیار یافت اما از نظر برخی افراد غیر قابل پذیرش و كفرآمیز پنداشته می‌شد. علت این رویارویی را در سیاست‌های فرهنگی و اجتماعی پهلوی دوم می‌توان جست كه برآن شده بود برنامه یكسان‌سازی فرهنگی و رواج غربی‌گرایی را در جامعه ایرانی به اجرا بگذارد. برنامه‌هایی به همین منظور از تلویزیون پخش می‌شد كه با بخش‌هایی مهم از ارزش‌های حاكم بر جامعه سنتی ایران ناهمخوان و رویاروی بود. این مساله آرام‌آرام زمینه نارضایتی گروه‌های مذهبی و سنتی جامعه را از سیاست‌های فرهنگی و اجتماعی پهلوی دوم فراهم آورد.

برنامه‌های تلویزیون همچنین با پخش آگهی‌های جذاب تبلیغاتی، رواج و گسترش مصرف‌گرایی را در جامعه به همراه داشت. این پدیده گرچه با سیاست‌های صنعتی حكومت و حمایت از صنایع مصرفی همخوانی داشت اما چون همه بخش‌های جامعه نمی‌توانستند بدان دست یابند، بستری مهیا برای نارضایتی طبقه‌های محروم جامعه پدیدار شد. تلویزیون و برنامه‌هایی كه از آن پخش می‌شد گرچه در راستای سیاست‌های فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و سیاسی حكومت پهلوی دوم و برای بسترسازی اجرای آن‌ها بود اما به یكی از عوامل شكل‌گیری نارضایتی اجتماعی در ایران و گسترش مخالفت‌های مردمی علیه حكومت پهلوی دوم بدل شد.

نخستین جعبه‌های جادو چگونه بودند

نخستین نمونه‌های تلویزیون، ابزارهایی مخابراتی برای دریافت و فرستادن عکس‌های متحرک و صدا از فاصله دور به شمار می‌آمد. نهاد (ماهیت) اصلی سیستم کنونی تلویزیونی، از کشف قابلیت نوررسانی سلینوم در سال ۱۸۷۳ میلادی و اختراع یک دیسک اسکن در سال ۱۸۸۴ میلادی میلادی شکل گرفت. نخستین نمایش همگانی از یک سیستم فعال تلویزیونی در سال ۱۹۲۶ در لندن رخ داد؛ نخستین سرویس پخش برنامه منظم در جهان، ده سال بعد راه‌اندازی شد. نخستین کوشش‌ها برای ایجاد فرستنده تلویزیون در ایران به سال‌های میانی دهه ٣٠ خورشیدی بازمی‌گردد. به گفته دکتر نیک‌روش در یک گفت‌و‌گوی رسانه‌ای «فکر راه‎اندازی تلویزیون در ایران به سال ۱۳۳۵ برمی‌گردد. جوانی به نام آقای کازرونی، اهل اصفهان که از یک خانواده ثروتمند بود و در خارج کشور، کارگردانی سینما خوانده بود به این فکر افتاد که در ایران تلویزیون تاسیس کند و از این طریق یک منبع درآمد مطمئنی را برای خود ایجاد کند. حتی با شرکت‌های خارجی‌ای که فرستنده‌های تلویزیونی تولید می‌کردند وارد مذاکره شد اما این صحبت‌ها به نتیجه نرسید و توافقی انجام نشد».

پس از تلاش‌های اولیه و فراهم‌آوردن زمینه‌های مناسب، مجلس شورای ملی قانون ایجاد یك فرستنده تلویزیونی را زیر نظر وزارت پست، تلگراف و تلفن، به سال ١٣٣٧ خورشیدی تصویب کرد. این فرستنده تلویزیونی با نام «تلویزیون ایران» در یازدهم مهر ١٣٣٧ خورشیدی گشایش یافت. نخستین امکانات فنی تلویزیون به یک استودیو، سه دوربین و دو دستگاه ضبط مغناطیسی منحصر بود؛ همه دارندگان تلویزیون با سیستم‌های گوناگون می‌توانستند از این شبکه بهره بگیرند.

ابزاری برای تبلیغ اندیشه‌های حکومت

برنامه‌های پخش‌شده در روز گشایش این فرستنده تلویزیونی عبارت بودند از پخش پیام شاه، پخش فیلم مسافرت او به ژاپن، قرائت پیام نخست‌وزیر، صحبت‌های وزیر پست و تلگراف و حبیب‌الله ثابت و پسرش ایرج مدیرعامل تلویزیون و پخش چند برنامه نمایشی و موسیقایی. پخش رسمی برنامه‌های تلویزیون ایران از ١٢ مهر ١٣٣٧ خورشیدی آغاز شد. برنامه‌های تلویزیون در آغاز از ساعت ۶ عصر شروع می‌شد و تا ۱۰ شب ادامه می‌یافت. معمولا برنامه‌های ویژه کودکان، ورزشی، فیلم سینمایی، تدریس زبان، اخبار و مسایل روان‌شناختی در این چهار ساعت پخش می‌شد. روزنامه اطلاعات در ١٣ مهر ١٣٣٧ خورشیدی در نوشتاری درباره گشایش شبكه تلویزیون ایران چنین آورده است «صرفنظر از اختراعات وحشت‌انگیز جنگی، هنوز تلویزیون آخرین و جدیدترین اختراعی است که علم و تمدن انسانی به آن دست یافته ... تلویزیون تنها وسیله تفریح و تفنن نیست بلکه در درجه اول از حساس‌ترین وسایل ارتباطی بوده و در تمام کشورهایی که از آن بهره‌مندند مورد استفاده آموزشی و هنری قرار می‌گیرد».

مرکزهای تلویزیونی آرام‌آرام یکی پس از دیگری فعالیت خود را در شهرهای گوناگون آغاز کردند و پیام‌های سیاسی، فرهنگی و تفریحی را بر اساس ماموریت‌هایی که برنامه‌ریزان حکومت معین داشته بودند، به توده‌های گسترده مردم رساندند «با کثرت گرفتاری‌هایی که در زندگی جدید برای انسان‌ها به وجود آمده است زمان آنقدر کوتاه به نظر می‌رسد که می‌توان گفت دیگر ظرفیت دربرگرفتن تمام کارها را ندارد و باید بسیاری از کارها را در ضمن کار دیگر انجام داد. کارگری که ضمن کار در کارخانه فیلم تماشا می‌کند و یا سخنان یک شخصیت علمی و اجتماعی را که در اتاق خود سخن می‌گوید می‌شنود و خود او را هم می‌بیند، چندین کار را در آنِ واحد انجام می‌دهد، زن خانه‌داری که ضمن پرستاری کودک و انجام کارهای خانه خود از حضور در یک جلسه سخنرانی و یا مصاحبه مطبوعاتی محروم نمی‌شود از وقت خود چندین استفاده به عمل می‌آورد که اکنون با داشتن تلویزیون این قبیل استفاده‌ها برای مردم کشور ما نیز میسر و ممکن می‌شود».

تلویزیون، امیرارسلان نامدار و قهوه‌خانه

با فعالیت نخستین فرستنده تلویزیونی، دستگاه شگفت‌انگیز تلویزیون به خانه ایرانیان راه یافت. تلویزیون در آغاز کالایی لوکس و گران‌بها به شمار می‌آمد و بسیاری از خانواده‌ها امكان بهره‌گیری از آن را نداشتند. این جعبه جادویی اما آرام‌آرام با گسترش برنامه‌های گوناگون تلویزیونی، جایگاهی ثابت و تاثیرگذار در خانه‌های ایرانیان یافت. برنامه‌ریزان و مجریان دولتی از همان آغاز افزون بر خرید پاره‌ای برنامه‌ها همچون فیلم، می‌کوشیدند برنامه‌ها و فیلم‌هایی را درون کشور تولید کنند. بیش‌تر برنامه‌های تلویزیون در سال‌های نخست، محتواهایی سرگرم‌کننده داشت و امکانات مناسب مالی به همین منظور به سازندگان و تهیه‌کنندگان برنامه‌ها واگذارده می‌شد. ساخت سریال با الهام از داستان‌هایی که ایرانیان با آن‌ها آشنایی داشتند آرام‌آرام توانست جای تلویزیون را در میان خانواده‌ها بگشاید.

«امیرارسلان نامدار» از نخستین سریال‌های ایرانی بود که از تلویزیون پخش شد و هوادارانی فراوان یافت. صاحبان پاره‌ای مشاغل نیز از تلویزیون برای جذب مشتری بیش‌تر بهره می‌بردند. تلویزیون همچنین توانست در برخی مکان‌ها به ابزاری مهم برای سرگرمی بدل شود و ذایقه همگانی مردم را در این زمینه‌ها دگرگون کند؛ مثلا در برخی قهوه‌خانه‌ها جایگزین دیگر سرگرمی‌ها همچون نقالی و پرده‌خوانی، حتی رادیو شد. تلویزیون، روایت‌گری نو بود و علاقه‌مندی تاریخی ایرانیان به شنیدن قصه و داستان را در این مساله بی‌تاثیر نمی‌توان دانست. به نوشته محمدحسین ناصربخت در كتاب «سرگرمی‌های مردم تهران در عصر پهلوی» قصه‌گویی از مهمترین سرگرمی‌های مردم به شمار می‌آمد و اکنون توانسته بود با ابزاری نوین، خود را بنمایاند «علاقه شدید مردم به این هنر سنتی باعث شد تا در برنامه‌های رادیویی و تلویزیونی نیز جایی برای قصه‌گویی گشوده شود چنان‌که برنامه‌هایی چون قصه‌های شب،‌ قصه آدینه و قصه‌گویی برای کودکان در برنامه‌های رادیویی و تلویزیونی با صدای افرادی چون صبحی مهتدی و مولود عاطفی تا پایان دوران حکومت پهلوی همچنان رواج داشت.

از سوی دیگر رشد قشر تحصیل‌کرده موجب رشد قصه‌های مکتوب و توجه به رمان، داستان و به ویژه رشد پاورقی‌نویسی در نشریات شد که همگی ریشه در سنت قصه‌گویی دارند و افرادی چون حسینقلی مستعان،‌ حسین مسرور، جواد فاضل،‌ ابراهیم مدرسی،‌ عماد عصار، ارونقی کرمانی،‌ احمد ناظرزاده کرمانی،‌ حمزه سردادور، محمدحسین میمندی‌نژاد،‌ امیر عشیری، رجب‌علی اعتمادی و پرویز قاضی‌سعید از صاحب‌نامان این عرصه به‌شمار می‌آیند».

تلویزیون برای همه؟ تلویزیون برای برخی!

برنامه‌های تلویزیونی با پخش سرگرمی‌هایی جالب و متنوع، فیلم‌های ایرانی و خارجی به ویژه امریکایی، ایرانیان را با دنیایی متفاوت و جذاب روبه‌رو کرد و گروه‌های تازه را در جامعه به سوی خود کشاند. این بینندگان مشتاق، زمینه‌ای مناسب برای تبلیغات تلویزیونی فراهم می‌ساختند، از همین‌رو بود که از همان آغاز تبلیغات، بخشی مهم از بودجه فرستنده تلویزیون را تامین می‌کرد. اهمیت اقتصادی این مساله بسیار بود به همین منظور در نشریات آن دوران نیز تبلیغ کتاب‌هایی درباره تلویزیون به چشم می‌خورد؛ کتاب‌هایی چون «تلویزیون برای همه»، «رادیو و تلویزیون»، «سرویس تعمیر رادیو و تلویزیون» و «کلاس کارآموزی علمی و عملی رادیو و تلویزیون». کالاهایی چون تلویزیون، یخچال، انواع کولاها، خمیر دندان، پودر رخت‌شویی و سیگار در میان برنامه‌های تلویزیون تبلیغ می‌شد. خود این آگهی‌ها برای بینندگان بسیار جذاب بود و تاثیر چشم‌گیر در افزایش سطح توقع‌های مردم در زندگی روزمره می‌گذاشت. این کالاها بیش‌تر وارداتی بودند و تا آن روزگار جایگاهی در سبد مصرف ایرانیان نداشتند اما تبلیغات جذاب تلویزیون موجب می‌شد نیاز به تهیه و مصرف آن‌ها در میان مردم احساس شود؛ این مساله، خود رواج مصرف‌گرایی را به ویژه در شهرهایی بزرگ همچون تهران در پی آورد. با رواج روزافزون مصرف‌گرایی، توقع‌های مردم در زندگی افزایش می‌یافت اما مهم آن بود که بخشی گسترده از جامعه امکان دسترسی به آن محصولات جدید را نداشتند و این مساله می‌توانست آرام‌آرام نارضایتی‌هایی طبقاتی در جامعه ایرانی پدید آورده و گسترش دهد.

پیاده‌روی آرمسترانگ روی ماه و مبارزه محمدعلی کلی در قهوه‌خانه!

تلویزیون با پخش اخبار و برنامه‌های گوناگون آموزشی تاثیری مهم در افزایش آگاهی اجتماعی داشت. از مهم‌ترین برنامه‌ها به پخش مستقیم سفر سرنشینان آپولو ١١ به کره ماه در سال ١٣٤٨ میلادی می‌توان اشاره کرد. پخش این برنامه رویدادی شگفت‌انگیز و رویایی به شمار می‌آمد. بیش‌تر مردم در تهران و دیگر شهرها در منزل بستگان و دوستان‌شان که تلویزیون داشتند گرد هم آمده بودند تا سفر نخستین انسان را به کره ماه ببینند؛ اوج هیجان برنامه، زمانی بود که نیل آرمسترانگ در سطح ماه راه پیمود. این اتفاق در ذهن مردم آن دوران بسیار شگفت‌انگیز و غیر قابل باور بود چنانچه برخی آن را دروغ پنداشته، از پذیرش آن خودداری ورزیدند. مسابقه‌های مشت‌زنی محمد‌علی کلی از دیگر برنامه‌هایی بود که جذابیتی فراوان برای ایرانیان داشت.

منبع:isna

Speaker Structure

اما قبل از رفتن به سراغ بحث اصلی بهتر است درباره صوت و انواع آن بیشتر بدانید.

مقدمه ای بر صوت

در درون گوش آدمی پرده بسیار نازکی به نام پرده صماخ وجود دارد.

هنگامی که این پرده مرتعش می شود، مغز انسان این لرزشها را بصورت صوت تفسیر خواهد کرد. یکی از عمده ترین عواملی که باعث تحریک و مرتعش شدن این پرده می شود، تغییرات فشار هوایی است که با آن برخورد می‌کند.

در عمل هنگامی که جسمی در فضا حرکت می‌کند، هوای اطراف خود را منبسط کرده و این انبساط باعث فشرده‌ شدن هوا گردیده و این تغییر فشار، در هوا منتشر می شود؛ سپس به گوش رسیده و باعث مرتعش شدن پرده صماخ می‌گردد.

تفاوت اصوات

صداهای اطراف ما را می توان بر اساس دو فاکتور زیر تقسیم بندی کرد:

فرکانس صوت

هرچه فرکانس جسمی که مرتعش می شود بیشتر باشد، (سریعتر حرکت کند و مرتعش شود)، مولکولهای هوا با سرعت بیشتری تغییر مکان می‌دهند؛ لذا صدایی که به گوش می رسد صدای زیرتری خواهد بود.

اگر تعداد نوسانات در واحد ثانیه کم باشد، صدا بصورت بم به گوش خواهد رسید.

دامنه صوت

صدایی که از دامنه بیشتری برخوردار باشد، هوا را بیشتر فشرده خواهد کرد و به علت اینکه قادر است پرده گوش را بیشتر به حرکت درآورد، بلندتر شنیده خواهد شد.

میکروفون ها عملی مشابه گوش ما انجام می‌دهند. آنها نیز دارای صفحه نازکی همانند گوش می‌باشند که در اثر برخورد مولکولهای متحرک هوا به آنها، تغییراتی در میزان ولتاژ عبوری از میکروفون را باعث می‌شوند؛ و بدین ترتیب سیگنالهای الکتریکی تولید شده را می توان ثبت کرد.

در هنگام پخش نیز، بلندگو ، عکس این عمل را انجام داده و سیگنالهای الکتریکی را به لرزه های فیزیکی و در نتیجه، امواج صوتی تبدیل می‌کند.

دسیبل

دسیبل که بطور مخفف آن را با dB نشان می‌دهند، واحد اندازه‌گیری شدت صوت است. اصواتی که ما قادر به شنیدن آن هستیم، بسیار متفاوتند.

ما می توانیم صدای کشیدن انگشتان بر پوست دست و صدای یک جت جنگنده را بشنویم. صدای یک جت جنگنده 1,000,000,000,000 بار بیشتر از صدای انگشتان است؛ با این حال گوش انسان قادر است خود را با همه این شرایط وفق دهد.

واحد دسیبل بصورت لگاریتمی افزایش می‌یابد؛ بدین صورت که کمترین صوت قابل شنیدن، صفر دسیبل (0dB) بوده و صدایی ده برابر قویتر از آن 10dB و صدایی 100 برابر آن 20dB خواهد بود.

جدول نوع و شدت صدا

اصوات بیشتر از ۸۵ دسیبل باعث کاهش شنوایی می‌شوند. البته میزان نزدیکی و دوری از منبع صوت و مدت زمان قرار گرفتن در معرض آن، خود عامل مهمی در میزان صدمه خواهد بود.

قرار گرفتن مداوم به مدت ۸ ساعت در معرض اصوات با قدرت 90 دسیبل باعث آسیب دیدن گوش شده و اصوات بالای 140 دسیبل، حتی اگر بطور لحظه‌ای با گوش برخورد کنند باعث پارگی پرده گوش و درد شدید خواهند شد.

حال که با صوت و انواع آن آشنا شدیم به بحث اصلی یعنی تشریح بلنگو خواهیم پرداخت.

بلندگو در حقیقت وسیله ای است که انرژی اکتریکی را به انرژی صوتی تبدیل می کند.

بلندگو نزدیک به 100 سال است که اختراع شده است؛ و در طول زمان انواع مختلفی از آن از نظر کارکرد ارایه شده است. از بلندگو های کوارتزی گرفته تا بلندگوهای ریبون ، پیزوالکتریکی ، planar و غیره.

ولی می توان گفت 98% بلندگو های مورد استفاده، تقریبا همان ساختمان و سازمان اولیه را دارد و هنوز از همان نوع دینامیک استفاده می شود؛ و اساس کار آن بطور ساده به صورت زیر می باشد:

مراحل تولید صدا توسط یک بلندگو

یک سیم پیچ درون یک میدان مغناطیسی قرار دارد و از طرفی هم به یک مخروط وصل است.

وقتی که جریان متناوب الکتریکی که با فرکانسهای مختلف در درون سیم پیچ جریان پیدا می کند، این سیم پیچ تشکیل میدان مغناطیسی می دهد؛ که با میدان مغناطیسی ثابت از طرف آهنربای قوی ایجاد فاز هم نام یا غیر هم نام می کند.

تغییر فاز باعث دفع سیم پیچ به پایین و یا جذب آن به بالا می شود.

با حرکت سیم پیچ، مخروط متصل به آن نیز حرکت می کند؛ و با حرکت دادن هوای اطراف مخروط صدا ایجاد می شود.

حرکت سیم پیچ درون میدان مغناطیسی بسته به فرکانس الکتریکی، گاهی اوقات تا 20000 بار در ثانیه (20کیلو هرتز) نیز می رسد؛ و اینگونه صدا ایجاد می شود!

اجزای اصلی بلندگو

در اینجا به شرح قسمتهای تشکیل دهنده یک بلندگو خواهیم پرداخت. به شکل زیر دقت کنید:

اجزای اصلی بلندگو

Frame or Basket – سبد یا بدنه

در حقیقت تنه و شاسی یک بلندگو می باشد که تمام اجزا بلند گو روی آن سوار است . معمولا برای ساختن آن از آلومینیوم دایکاست یا نوعی استیل و یا از پلاستیک استفاده می شود.

Diaphragm or Cone – مخروط یا صفحه بلندگو

کار اصلی آن حرکت و جابجا کردن هوا می باشد که از مواد مختلفی مثل کاغذ، الیاف کربن، الیاف فایبر گلاس، پلاستیک، آلومنیوم، تیتانیوم، ابریشم و غیره ساخته می شود.

شرکتهای صاحب سبک بلنگو، به مواد مختلفی برای افزایش کیفیت اعتقاد دارند؛ از الیاف ساقه برنج گرفته تا سنگهای بازالت که در دمای 2700 درجه فارنهایت ذوب می شوند؛ و در حقیقت پس از اختراع بلندگو بیشترین تغییرات بر روی صفحه آن انجام شده است.

اما خیلی ها معتقند هنوز کاغذ که قدیمی ترین مواد مورد استفاده در صفحه بلندگو است، از بقیه مواد بهتر است و در تیوترها(بلندگوهای مخصوص فرکانس بالا) سعی می شود از ابریشم برای ایجاد صدای بهتر استفاده شود.

Surround – سوراند

در حقیقت کار اصلی اش کمک به حرکت آزادانه مخروط است در عین حال به کنترل صفحه مخروط هم کمک زیادی می کند.

سوراند هم از مواد مختلفی بسته به نوع بلندگو و کارخانه سازنده بلندگو ساخته می شود؛ که رایجترین آنها اسفنج نیمه فشرده است. از لاستیکهایی با قابلیت کم ارتجاعی و مقاوم به گرما و سرما نیز به وفور استفاده می شود. از مواد دیگر می توان به نوعی پارچه یا بافتهای شبیه پارچه و الیاف میکروفیبر هم اشاره کرد.

سوراندها بسته به نوع بلندگو معمولاً به سه شکل زیر طراحی می شوند:

قوس روبه بالا

قوس روبه پایین

M شکل

Voice Coil – سیم پیچ

در واقع موتور یک بلندگو است ودر حقیقت قسمت اصلی یک بلندگو می باشد که بقیه اجزا نسبت به آن طراحی می شود . کویل از یک رشته سیم که بصورت فنر که با ظرافت تمام پیچیده شده، تشکیل شده است.

در زمان گذشته اعتقاد داشتنند برای داشتن بلندگوی قوی باید قطر سیم پیچ زیاد باشد ولی حالا به این نتیجه رسیده اند که برای داشتن بلندگوی قوی باید ارتفاع سیم پیچ بیشتر شود به هر صورت که باشد، افزایش مقدار سیم به قدرت بلندگو اضافه می کند.

در خیلی از موارد برای بلندگوهای گران قیمت از سیمهایی با سطح مقطع مستطیل استفاده می شود که به نوع سیم های تخت مشهور است؛ و ناگفته پیداست که جنس سیم هرچه خالص تر باشد کیفیت کار بیشتر خواهد بود.

در خیلی مواقع برای افزایش مقاومت و استحکام سیم پیچ از روکشهای مختلف مثل از لاکهای مقاوم به گرما گرفته تا سرامیک استفاده می شود.

Voice Coil Former – فرم دهنده سیم پیچ

در حقیقت بستر سیم پیچ می باشد که روی آن پیچیده می شود؛ و معمولاً طول آن از ارتفاع سیم پیچ بیشتر است.

این بستر از مواد مختلفی ساخته می شود؛ مثل کاغذ مخصوص، آلومینیوم، مس و غیره؛ که در همه موارد سعی می شود از مواد مقاوم به گرما و یا مواد مقاوم شده به گرما استفاده شود.

نگه دارنده سیم پیچ در نقطه ای به نام گلویی به صفحه مخروط متصل می شود.

Spider – عنکبوت

در ایران بیشتر به دمپر معروف است نوعی پارچه یا بافت فنری شکل است که کار اصلی آن کمک به تعادل وکنترل صفحه وجلوگیری از حرکت اضافه آن است. این قسمت کمک بسیار زیادی به فاکتور CMS بلندگو می کند.

دمپر از طرفی به گلویی سیم پیچ و از طرف دیگر به بدنه بلندگو وصل است. در خیلی از موارد از دمپرهای چند لایه برای کنترل بیشتر سابها استفاده می شود.

منبع:/elcplanet.

کوچکترین مانیتور در محدوده ی سری S مانیتور های ADAM Audio قطعا خیلی بیشتر از چیزی که انتظارش را داریم می باشد. ویژگی منحصر به فرد آن طراحی دو حفره برای بازتاب صدا در قسمت پایینی به همراه ووفر هفت اینچی که با توییتر نواری سری ART کمپانی ADAM جفت شده است، که هر کدام با آمپلیفایری مجزا قدرت می گیرند. همچنین در اینجا یک موتور DSP (Digital Signal Processor) وجود دارد که به کاربران اجازه می دهد تا مشخصات واکنش مرجع خودشان را تنظیم و ذخیره کنند.

مدل S2V از کمپانی ADAM یک مانیتور نزدیک به سطح جهانی و همه جانبه است. یکپارچگی بدون درز تونالیته ی صوتی و واکنش گذرای سریع رعد و برقی آن برای یک سیستم آشکار ساز با کیفیت طراحی شده که بتواند مناسب درخواست تنظیمات مانیتورینگ موجود باشد، و در حالی که تمام جزئیات را فراهم می کند، یکی از بهترین گزینه های مورد نیاز آهنگ سازان خانگی می باشد که به دنبال عمق و تفکیک پذیری صدای بالا می باشند. و قیمت یک جفت از این مانیتور ها 2998 پوند می باشد.

بهترین مانیتور دو محفظه ای: PMC result6

این ها تقریبا بهترین مانیتور هایی می باشند که شما می توانید با این مقدار پول یعنی 2394 پوند تهیه کنید و این به دلیل آن است که اسم PMC بر روی آنها می باشد و تمام مزیت های طراحی همراه با آن ارائه شده است. آنها یک طراحی دو محفظه ای دارند اما صدایی که می تواند از یک جفت بلندگوی سه محفظه ای و همچنین با قیمتی دو برابر ایجاد شوند را ایجاد می کنند. بدون شک آنها خروجی صدایی کاملا صداقانه دارند و تند ترین و ضعیف ترین صدا ها را می توانید به صورت گسترده با آن میکس کنید. آنها با روش کنترل شده ای صدایی کاملا دقیق از موسیقی شما را با روش های کاملا جدید به نمایش می گذارند، این مانیتور ها با قیمتی که کمپانی PMC برای آنها تعیین کرده است، یکی از بهترین ها می باشند.

بهترین بودجه: Kali Audio LP-

این مانیتور های با قیمت خوب اولین پیشکش از یک کمپانی جدید از ایالات متحده می باشند که به طور کاملا جدی بازار تجارت بلندگو ها را لرزانده است، چرا که به نظر می رسد آنها بلندگو هایی گران قیمت باشند اما اینطور نیست و هر کدام از آنها با قیمت 150 دلار عرضه شده که یک جفت از آنها 300 دلار می باشد.

LP-6 رساننده ی صدایی است که به مراتب خیلی بیشتر از قیمت آنها می باشد، اگر شما جایی باشید که بتوانید صدای آنها را در مقابل یک جفت بلندگوی گران قیمت مقایسه کنید، من کاملا مطمئن هستم که شما از قدرت و توانایی مقابله ی آنها با بلندگو های گران قیمت شگفت زده خواهید شد. در مقایسه با دیگر مانیتور ها که کیفیتی اندازه ی قیمتشان دارند شما با این مانیتور ها می توانید با جرات در مقابل دیگر مانیتور ها سر خود را بالا نگه دارید، آنها بسیالر با ارزش بوده و صدایی عالی را تولید می کنند و بهترین گزینه ی تو این محدوده قیمتی می باشند.

بهترین استودیویی: EVE Audio SC203

مانیتور های مدل SC203 از کمپانی EVE Audio بهترین مانیتور های جمع و جوری می باشند که می توان در یک لحظه به نظر بیایند. آنها به همراه یک ووفر 3 اینچی ارائه شده اند، ارتفاع ایستاده ی SC203 کمی بیشتر از 7 اینچ می باشد و به اندازه ی کافی برای حمل با یک کوله پشتی و یا یک کیف لپ تاپ مناسب می باشد و می توانید استودیویی قابل حمل را با خود داشته باشید.

SC203 دارای یک طراحی اکتیو بوده، و همه ی قطعات الکترونیکی آن در یک محفظه ی کوچک جمع شده اند که این سیستم master/slave را ایجاد کرده است. این مانیتور ها در فرکانس های میانی و بالایی برتری خاصی دارند و دارای جزئیات صدایی عالی، واضح و دقیق می باشند. هیچکس نمی تواند آنها را به خاطر اندازه ی کوچکشان به عنوان بلندگو هایی با صدایی کم یا غیر حرفه ای معرفی کند. و در عوض آنها دارای یک صدایی با بدنه ی کامل با آشکار سازی شگفت آور و نمایشی مفصل می باشند.

SC203 در هر شرایط محیطی صدایی با کیفیت استودیویی را ارائه می دهد که برای موسیقیدانان و آهنگ سازان توریست و کسانی که دائم در سفر می باشند و می خواهند زمان خود را با آهنگ سازی در هتل سپری کنند، بسیار مناسب می باشد. EVE های کوچک عالی ترین مانیتور های رومیزی برای کسانی می باشند که نیاز به کار در فضا های محدود و منحصر دارند. قیمت یک جفت از آنها 385 پوند می باشد.

بهترین قیمت متوسط: Focal Shap

مدل Shape از کمپانی Focal دارای چندین طراحی به روز شده و طراحی های پیشرفته ی تکنیکی می باشد که برای کاهش چشم گیر اعوجاج "Distortion" بوده و رساننده ی صدایی فوق العاده در میان یک موقعیت شنوایی عریض می باشد. این ها شامل یک خنک کننده ی دو گانه ی پسیو می باشند که به بلندگو ها اجازه می دهد بدون نیاز به درگاهی در کنار یا نزدیک دیوار ها قرار بگیرند، به طوریکه گنبد های دو طرفه ی آن رو به بیرون قرار بگیرند که امکان گسترش و رها شدن صدای بیشتری را توسط بلندگو فراهم کنند.

طراحی آنها کاملا منحصر به فرد بوده و تولید صدایی با وضوح و دقت بالا دارند. آنها در میان بلندگو های هم رنج خود بسیار عالی هستند و حتی بد کیفیت ترین آهنگ های کلاسیک قدیمی را با کیفیتی باور نکردنی پخش می کنند. قیمت یک جفت از این بلندگو ها 1200 پوند می باشد.

بهترین در همه زمینه ها: Genelec The Ones

بهترین و گران ترین بلندگو ها تا این لحظه در دو مدل اخیر کمپانی Genelec به چشم می خورد، یعنی مدل های SAM 8331 و SAM 8341. آنها از بهترین نوآوری های Genelec تا این لحظه بهره می برند، که برخی از آنها شامل تکنولوژی تنظیمات شخصی بسته به فضایی که در آن قرار می گیرند می باشد.

آنها بهترین مانیتور های موجود در این اندازه می باشند و بهتر از آنها وجود ندارد. آنها جمع و جور و انعطاف پذیر بوده و شما می توانید آنها را در هر جایی گذاشته و صدای شگفت انگیز آنها را بشنوید. کمپانی Genelec دارای سابقه ی درخشانی در پردازش و مهندسی در زمینه ی تولید بلندگو های فوق حرفه ای می باشد که حتی استاندارد ها را برای سال های آینده نیز مقرر کرده است. قیمت یک جفت از آنها 2169 و 2729 پوند می باشد.

منبع:djcenter.

اما چگونه میتوانم بهترین اسپیکر را انتخاب کنم؟ جواب این سوال بسیار ساده است. شما به اسپیکری نیاز دارید که کیفیت صدای خوب و عمر باطری بالایی داشته باشد. البته با توجه به این نکته، اسپیکری که از لحاظ کیفیت صدا عالی عمل کند اما باطری قوی‌ای نداشته باشد ممکن است در دراز مدت، انتخاب مناسبی برای شما نباشد . بهترین اسپیکر از نظر کاربران مختلف و از جهت کاربرد آن‌ها، متفاوت می‌باشد. این تفاوت در ویژگی‌هایی همچون سایز اسپیکر، باطری، مقاومت و ضدآب بودن و کیفیت صدای آن‌ها خلاصه می‌شود، برای جواب دادن به این سوالات ما از منابعی مانند سایت whathifi که در زمینه صدا متخصص میباشد و سایت cnet و… کمک گرفتیم تا بتوانیم بهترین اسپیکر های سال را به شما معرفی کنیم .

اسپیکر‌هایی با ابعاد بزرگ قطعاً دارای صداهای بلندتر و احتمالا قیمت های سرسام‌آوری هستند. این اسپیکرها با تن بالا، بالطبع در مکان‌های بزرگی مانند سالن‌های همایش و در کل تمام محیط‌هایی که ظرفیت پخش صدا با این نوع اسپیکر‌ها را امکان‌پذیر سازد مورد استفاده قرار می‌گیرند. اما به دلیل بزرگ بودن این نوع اسپیکر‌ها حمل و نقل و جابه‌جایی آن‌ها برای شما دشوار میباشد .

ویژگی دیگر در نوع باطری به کار رفته در اسپیکرها می‌باشد. اگر شما در طول روز زمان زیادی را صرف گوش دادن به فایل‌های صوتی می‌کنید، قطعا اسپیکرهایی با باطری‌های ضعیف جوابگوی نیاز شما نخواهد بود. بنابراین در خرید اسپیکر خود باید این ویژگی را حائز اهمیت قرار دهید. در کنار این ویژگی کاربرانی هستند که مدام در حال جابه‌حایی و مسافرت رفتن هستند و یا می‌خواهند اسپیکر خود را در حمام یا استخر مورد استفاده قرار دهند، علاوه بر اینکه این اسپیکر باید از قابلیت مقاوم و ضدآب بودن پیروی کند، باید از کیفیت صدای بالایی نیز برخوردار باشند. قطعا انتخاب اسپیکری با کیفیت صدای عالی، هزینه‌ی قابل توجهی را نیز به همراه خواهد داشت. علاوه‌بر قابلیت‌های ذکر شده برای اسپیکرها، ویژگی‌های دیگری را می‌توان از جمله امکان پاسخگویی از طریق صدا و شارژکردن دستگاه‎هایی مانند گوشی و تبلت (مانند مدل UE Boom 2) را نیز نام برد.

در این مقاله می‌خواهیم با توجه به پیشرفت چشمگیر اسپیکرها و ویژگی‌های یاد شده آن‌ها، به معرفی بهترین اسپیکر‌های سال 2018 برای شما خوبان در دیجیت نست بپردازیم.

منبع:digitnest